Iedereen draagt verdriet en pijn bij zich. De één meer of heftiger, de ander minder of luchtiger. Onverwerkt verdriet of trauma’s staan lekker leven in de weg en leiden niet zelden tot meer ellende zoals algehele chagrijnigheid, naar gedrag, een burn-out of een depressie.
Verdriet delen lucht op en verbindt en daarvoor ben ik een nieuw foto-based experiment begonnen, waarbij ik mensen uitnodig om het aller-verdrietigste wat ze bij zich dragen aandacht te geven en met mij en mijn camera te delen. Noem het werken aan een nieuwe fotoserie, noem het een micro-performance, noem het een tech-based ritueel waarbij mijn camera fungeert als een soort Ghostbusters proton pack en alle duisternis opslurpt die je maar wilt delen.
Voor mijn nieuwe werk ben ik op zoek naar:
-
- Mensen die het experiment met me aan willen.
- Omgevingen waarbinnen of waarvoor ik dit kan doen – bij voorkeur netjes betaald. Een (fotografie-)festival? Een krant? Een bedrijf die het goed met zijn medewerkers of de wereld voorheeft?
Het experiment werkt heel simpel.
-
- Je nodigt mij uit je uit te nodigen om mee te doen met het experiment.
- We treffen elkaar op een plek waar jij je comfortabel en veilig voelt. Bijvoorbeeld thuis.
- We kletsen, drinken koffie, thee of eten samen. Wat maar bijdraagt aan verbinding tussen ons.
- Ik licht het experiment nogmaals toe en nodig je uit om zeven minuten, in stilte, in mijn camera te kijken en alle aandacht te hebben voor het aller-verdrietigste wat er in je omgaat en dat met mij en mijn camera te delen. Ik maak foto’s en maak een geluidsopname.
- Na zeven minuten leg ik de camera weg.
- Zodra we eraan toe zijn gaan we weer uit elkaar.
- Ik selecteer tussen de tien en vijfentwintig foto’s om samen te bekijken.
- We bekijken de foto’s samen. Samen kiezen we de foto die voor jou het beste werkt om jouw verdriet met mij en eventueel anderen te delen.
- Jij doet met de foto wat je wilt. Eenmalig bekijken, afdrukken en aan de muur, delen met je naasten, delen op Instagram, wat jij wilt. It’s yours. Wat voor jou maar het beste werkt.
- Ik nodig je uit toestemming te geven de foto te delen.
De basis: we mogen allebei op elk moment in het proces nee zeggen, want veiligheid is de basis. Wil je de zeven minuten eerder afbreken? Prima. Wil je dat ik de foto’s direct na afloop verwijder? Jij bent de baas. Wil je de foto’s niet zien? Wil je niet dat ik publiceer? Jij bent de baas.
Ik hoop dat ik met dit experiment mensen kan helpen wat van hun verdriet te delen en ze te verbinden met anderen. Ik hoop dat ik met dit experiment het delen van verdriet meer tot de norm kan maken.
De wording
In november overleed mijn vader. Ons verhaal en mijn verdriet deelde ik met mijn beste vrienden. Dat luchtte op en verbond. Ons verhaal en mijn verdriet deelde ik met meer vrienden, familie en mensen uit het dorp waar mijn vader nog woonde en ik opgroeide. Ik deelde zonder rem, zonder schroom, liet mijn tranen vloeien en mijn woorden stromen. Mijn verdriet gleed van me af, vrienden, familie, buren en basisschooljuffen waren er zomaar ineens voor me, legden hun arm om me heen of gaven me een knuffel. Ik leerde dat delen heelt en verbindt en dat als je niet zo moeilijk doet ‘t allemaal heel makkelijk wordt.
Augustus 2019 postte goede vriend Ronald onderstaande foto op Instagram. Zijn vriendin Sascha had hem net verteld dat ze, na vijftien jaar samen, bij hem wegging. Hij deelde zijn verdriet en kreeg verbinding.
Verdriet delen lucht op en verbindt, is mijn hypothese.
Uit zelfzorg en uit zorg voor anderen nodigde Ronald me een paar weken terug uit om eens te sparren over verdriet, depressie en samen eten. Na een middag fotograferen in de stad, wandelde ik – met mijn camera nog in mijn hand – naar zijn huis. Mijn aandacht dwarrelde tussen mijn camera en zijn uitnodiging om te eten en het over verdriet te hebben en zo ontstond het idee voor mijn nieuwe fotoserie.
We aten en hadden het goed samen en toen nodigde ik hem uit mee te werken met mijn experiment. Na dik vier minuten brak Ronald af. Het werd hem op dat moment te veel. We deelden verdriet met elkaar en daar was de verbinding weer. Ik deelde de foto’s, hij keek zijn eigen verdriet in de ogen en gaf me toestemming zijn foto te gebruiken.
Ondertussen heb ik het ritueel met drie mensen gedaan en dat leverde drie keer nog meer moois op dan we hadden verwacht. Het lijkt dus te werken.
Mogelijk wil ik me gaan richten op een specifieke groep mensen. Boeren met verdriet, Instagrammers die ook wel eens een ander gezicht willen laten zien, Generatie Z-ers die willen bijdragen aan een nieuwe beweging, mijn beste vrienden, vluchtelingen die graag willen delen. Mogelijk wil ik ermee naar festivals. Mogelijk wil ik ermee naar scholen. Mogelijk wil ik er weer een open concept van maken waarin iedereen mag inhaken, zoals ik dat ook met #CaughtintheApp deed. Ik weet het nog niet. Ik volg de uitnodigingen die er op mijn pad komen.
Ik nodig jou uit, me uit te nodigen, jou uit te nodigen.
Samen minder verdriet en meer verbinding!
Hoi Ritzo,
Zeer Mooi project !!!
Wil ook eens mijn verdriet laten zien maar ook zelf zien
Nodig je hierbij uit
Ha Michael, Mooi! Dat wordt dan binnenkort een rondje Emmeloord, Hilversum, Haarlem 🙂 Staat genoteerd. Op enig moment kom ik bij je langs. Het is een slow-initiatief, dus geen idee wanneer precies, maar ik kom en kom je verdriet halen!
Ha Ritzo, wat prachtig dat je dit doet. Ik heb zeker wat te delen en daarbij ben ik enorm verbonden met het hele thema, so: count me in!
Ha Fransis, Dat zou wel eens een mooie ontmoeting kunnen worden! Dank voor de uitnodiging. Bij deze de uitnodiging terug. Ik heb je mail-adres. Zodra ik het er aan toe heb, mail ik je. Mooi!
Hoi Ritzo, ik nodig je (want immer moed) uit mij uit te nodigen. Bijzonder project!
He Ritzo,
Bijzonder lijkt me. Ik nodig je uit voor een uitnodiging.
Subcategorie: mensen met MS / Chronische aandoening?
Hoi Ritzo
Op zich zou ik wel mee willen doen, maar op welke termijn zou het plaats moeten vinden?
Ik zit op dit moment in een heel heftige periode en weet niet of ik dan zoiets al aan kan.