Levenswerk

Leven gaat wat mij betreft maar over één ding: klaar zijn voor de dood, vrede hebben met je einde, geen losse eindjes meer hebben, of zoals Henk Blanken het zo mooi noemt: een dood hebben waar je mee kunt leven. Het gaat over niets meer in het reservoir hebben zitten waar je nog iets mee wilt of moet, geen verlangens meer hebben, geen angsten, geen woedes, geen vetes, geen grote liefdes, geen hechtingen meer hebben, dat je al je draken in de ogen hebt kunnen kijken en er vredig mee bent.

Met levenswerk bereid ik mezelf en anderen voor op een comfortabele dood, want zodra je dat geregeld hebt, kun je ook vredig leven.

En dat klinkt misschien zwaarder, heftiger dan ik het zie.

De afgelopen vijftien jaar verkende ik allerlei vormen van levenswerk. Ik verkende verschillende meditatievormen, bezocht sanga’s, ervoer de kracht van Osho’s meditaties, vond bewegingsruimte in martial arts, ontdekte wat verschillende ademhalingstechnieken met je kunnen doen, ik reisde naar euh andere werelden onder andere door drie uur lang te hyperventileren, was heel veel in de natuur, deed een vision quest, overleefde vijf dagen Schotland met alleen een mes en een pannetje, om maar wat te noemen. Samen met anderen of alleen organiseerde ik bijeenkomsten om levenswerk te beoefenen. Met Leonie en Paul organiseerde ik een aantal Wim Hof dagen. Met Leonie en Vasu organiseerde ik lachmeditaties, verzon zelf de glimlachmeditatie, ik nam groepen mee op stilte-samen-zwerving, deed stilte-sterren-starens, begeleidde blote voeten wandelingen en shinrin yoku middagen. En ik deed (en doe) iets met verdriet.

Het is mijn wens om de komende jaren meer met levenswerk te doen. Die wens deel ik bij deze. Zie het als een uitnodiging om mij uit te nodigen.

Bodhi Magazine maakte een mooi portret over mij en mijn levenswerk.