Een week terug was ik op Vision Quest. Inmiddels ben ik weer – zo ongeveer – geland. Drie dagen en drie nachten was ik in mijn eentje, op alleen water, in totale stilte in het bos. Drie dagen en drie nachten was ik bezig met alles loslaten wat niet mijn essentie was en aandacht geven wat dat wel was. Drie dagen en drie nachten was ik bezig met sterven was als zoon en weer opstaan als volwassen man, als the next in line, als de nieuwe stamoudste. En wat was het een prachtig rijk avontuur. Ik zie nu al uit naar de volgende keer dat ik iets dergelijks ga doen en ik denk dat ik dan nog iets langer en dieper wil: vijf dagen. In deze blogpost deel ik een aantal bevindingen en nodig ik je uit om te overwegen om ook op Vision Quest te gaan; al dan niet samen met mij. Wellicht deze zomer, of – beter nog – volgende winter. Ik deel mijn ervaring graag. Hier alvast een begin. Wordt vast vervolgd.

Vision Quest?

Ongeveer een jaar terug kwam het idee van een Vision Quest (of Nature Quest of Soul Quest) een aantal malen onder mijn aandacht: een aantal dagen en nachten zonder eten en/of drinken de natuur in en de stilte kracht van de natuur zijn werk laten doen. Oude volken zoals native Americans en de Sami zetten het in als bijvoorbeeld een overgangsritueel van jongen naar man, om antwoord te krijgen op een vraag, of … om een visioen te halen. En ongetwijfeld hebben de oude Germanen en Kelten ook dit soort rituelen gehad. Begin november overleed mijn vader. Daarmee was ik wees – mijn moeder overleed al in 2015. Dit leek me hét moment om op bezinning de natuur in te gaan. Niet zomaar voorbij rennen aan dit grote moment in een leven, maar betekenis geven. Ritualiseren. Wie ben ik ~ met mijn ouders niet meer in leven? Met wie ben ik verbonden?

Vision Quest in het bos waar ik opgroeide.

In Nederland zijn allerlei mensen en clubs actief die je kunnen helpen om op Vision Quest te gaan, op de Veluwe, in Spanje, in Zuid-Afrika en allemaal vooral in de zomermaanden. Ik wilde in het diepst, in het stilst van het jaar, in de winter en wel in mijn Drentse bossen. Ik vroeg goede vriendin Marlijn Nijboer of zij iemand wist die me kon begeleiden in de hoop dat zij zichzelf zou aanbieden en dát was exact wat er gebeurde: ik kreeg een maatwerk Vision Quest in een voor mij betekenisvol gebied.

Wat wil je loslaten?

Mijn Vision Quest ging over sterven als zoon en weer opstaan als volwassen man, als the next in line, als de nieuwe stamoudste. Dat was duidelijk, zodra ik voelde dat ik wees was geworden. Sterven en weer opstaan, je vet verliezen, je vlees laten vallen, terug tot op het bot, sterven en dan in de laatste nacht herboren worden in je nieuwe leven. Ter voorbereiding op mijn driedaagse nodigde Marlijn me uit om elke dag, elk uur, elke minuut – anderhalve maand lang – aandacht te hebben voor de vraag: wat en wie wil je loslaten? En als je anderhalve maand met die vraag bezig bent, krijg je helder wat je wilt loslaten, laat je dat op den duur als vanzelf los en is het los. Als je dat anderhalve maand lang doet ga je met weinig overtollige ballast het bos in en is veel al duidelijk voordat je met je eigenlijke Vision Quest begint. Wat er ook gebeurt: volgend jaar november en december ga ik ook aan deze vraag besteden. Wat wil je achterlaten in 2020? Wat mag verwelken? En wat mag overblijven om in het voorjaar van volgend jaar weer te groeien?

Een Vision Quest in hartje winter.

De afgelopen jaren ben ik meer en meer in de natuur en sinds ik meer in de natuur ben ervaar ik nog duidelijker hoe de natuur werkt. Zo rond eind oktober zit het seizoen erop en gaat alles in rust. Alles wat niet in leven moet blijven verwelkt en wordt dienstbaar voor wat nog wel leeft, dieren gaan in winterslaap of winterrust en de stilte treedt in. Op 21 december is het dieptepunt van het leven, van de dynamiek daar, is de aandacht volledig naar binnen. Na Drie Koningen, 6 januari, ervaar je weer dat het licht terugkeert en begint het voorjaar en zin in leven te trekken en dat trekt je langs het feest van vruchtbaarheid (Pasen), de groei en bloei, hoogzomer en beweegt het naar de overvloed van het najaar (met bessen en paddenstoelen) om opnieuw een winter te kunnen verwelkomen. Hartje winter leek mij dus hét perfecte moment om de diepte van mezelf in te gaan. We begonnen halverwege november met voorbereiden, ik ging op 24 december op Medicine Walk / Beendertocht om op 3 januari voor drie dagen en drie nachten door Marlijn en vier beste vrienden het bos in te worden begeleid.

Totale verstilling.

Mijn Vision Quest in hartje winter ging over totale verstilling en dus alle rust maken die mogelijk was. Mijn intentie: totale verstilling. Terug naar nul beweging. Terug naar 100% rust. En dus ging ik terug naar een bos dat ik al als peuter leerde kennen. Ik ging terug naar een bosje waarvan mijn oma vertelde dat het er al was toen zij kind was en er voor de rest niets dan grote stille heide was. Ik ging terug naar het hunebed waar ik met mijn ouders hunebedden leerde kennen. Ik koos voor blijven in één bosvak (en dus niet rondwandelen). Ik koos ervoor om gedurende mijn quest geen vuur te maken (want afleiding). Ik koos ervoor om geen boek of ander vermaak mee te nemen. Ik koos ervoor om alleen te drinken en niet te eten. Ik koos ervoor om mijn horloge (en uiteraard met telefoon) thuis te laten en zo helemaal los te komen van tijd. Ik koos ervoor om van tevoren al te hebben geëxperimenteerd met vasten, zodat ik met alle rust drie dagen zonder eten en drinken kon. En mijn bushcraft skills en ervaring, opgedaan in de Jaaropleiding bij René en Beke bleken cruciaal om mezelf comfortabel en rustig te kunnen voelen gedurende drie dagen met regen, kou en bijna geen zon. Totale verstilling zodat alles wat echt aandacht nodig had, aandacht kon krijgen en ik kon kiezen of ik het wilde loslaten of niet. En door de totale verstilling gaat je hoofd uit, je ratio naar nul, je ego verstilt. Je onderbewuste krijgt de ruimte en daar in de bewegingsvrijheid komen de doorkijkjes en inzichten. Heerlijk. Haast magisch, zo hier en daar.

Alles wat je tegenkomt kan betekenis hebben.

Marlijn nodigde me uit om me voor te stellen dat alles wat ik tegenkwam, betekenis voor me kon hebben. Van dennenappels tot uitwerpselen van een vos, van een reeënkrabplek, tot restjes van een eekhoornmaal of die zwerm groenlingen die me maar bleef opzoeken. Alles wat ik tegenkwam, kon betekenis hebben. Alles wat ik tegenkwam, kon ik betekenis geven. Ze nodigde me ook uit om in mijn laatste nacht een opstelling te maken met alle mensen die liefdevol nabij waren – dood en levend – en om middenin die opstelling te slapen. Ze nodigde me uit om daarvoor gevonden voorwerpen uit de natuur te gebruiken. En zo kreeg alles nog meer betekenis, zat ik met een coniferentak te knuffelen omdat opa Ritzo (naar wie ik vernoemd ben) in zijn leven duizenden coniferen pootte en conifeer me een mooie representator voor hem leek, en had ik een bosje gevonden duivenveren in mijn binnenzak om de persoon die die veren representeerden lekker dichtbij me te houden. Wij Drenten zijn nogal nuchter. Echt.

Opstelling, Toneelspel of Magie?

Een paar jaar terug nodigde Marlijn me uit om mee te gaan naar een masterclass van Daan van Kampenhout. Aan het begin van de dag stelde hij zich voor. “Je kunt me zien als psychotherapeut, die veel heeft gedaan met familieopstellingen. Je kunt me zien als een theatermaker, die je graag uitnodigt mee te spelen. En je kunt me zien als sjamaan. Het is aan jou om mee te gaan in wat voor jou comfortabel en goed voelt.” De vrijheid die hij ons gaf om mee te bewegen op verschillende lagen werkte voor mij, als nuchtere Drent, prachtig. De denker en doener in mij kon mee in zijn familieopstellingslaag. De theatermaker in mij snapte helemaal wat hij met zijn spel deed en ik kon met hem mee. En door aan boord te zijn op die twee lagen, ontstonden er soms inzichten die magisch leken en ik bij vlagen ook echt mee kon in zijn rol als sjamaan. Prachtig. Verwarrend. Verbindend. Inspirerend. Ik heb geprobeerd om me in het bos ook zo te bewegen en zo gebeurde het dat ik binnen vijf minuten na het begin van mijn quest midden in een groot bos een mooie oude eik had teruggevonden waar ik op mijn Medicine Walk / Beendertocht even heerlijk tegenaan tot rust was gekomen en nu ook weer rust vond.

Het licht niet gezien, maar wat een detox voor je ziel.

Een paar weken voor mijn eigen quest sprak ik iemand die in voorbereiding op haar quest met een man had gesproken die maarliefst tien dagen op quest de natuur in was geweest, zonder eten. Hij vertelde dat hij het licht had gezien en dat hij daardoor zich verbonden voelde met alles en iedereen. Nou, wees gerust: ik heb het licht niet gezien, maar begrijp wel heel goed waar hij het over heeft, waar het vandaan komt en hoe dat zo ongeveer moet voelen. Door zo lang en de laatste drie dagen intens bezig te zijn met loslaten en geen nieuwe input te krijgen, wordt je hele aandachtssysteem schoongespoeld. Zie het als een detox voor je ziel. Na drie dagen is er nagenoeg niets meer wat je aandacht trekt. Los dan van de mensen, die je lief hebt, in je opstelling. Niets dan leegte blijft over en dat voelt licht. Alles wat je vanuit die staat van aandacht aanraakt beleef je op een totaal next level van intensiteit. Het voelde als een trip zonder drugs. En inzichten over mezelf, over de mensen om me heen, ons samenleven kwamen als op een presenteerblaadje. Als één grote flow van zelfontwikkeling, zelftherapie, zelftransformatie en creatie. En ja, ik blijf een nuchtere Drent.

We maken meer stuk dan ons lief is.

Voor mijn Vision Quest had ik een bosvak uitgekozen in een prachtig stuk bos. Er waren sporen van reeën, eekhoorns, vossen, duiven, een buizerd, En er was overlast van mensen. Voor mij en ongetwijfeld ook voor de dieren. De tientallen ATB-ers, de joelende wandelaars, de neergekomen ballonnen en weggesmeten energy drank blikjes, ruiters te paard, paarden met kar, loslopende, jagende honden en dan de geluidsvervuiling van de N34 wat ook ‘s nachts maar door en door ging. Is er dan zelfs in Drenthe geen plekje meer waar de mens de natuur de natuur laat? En wat had ik als mens daar eigenlijk te zoeken?

En nu? Door met aandacht.

Het niveau van aandacht dat ik ervaarde tijdens en rond mijn Vision Quest was magisch en gaf meer verbonden inzicht dan ik denk ooit tevoren (en cadeautjes, zoals de titel van mijn roman!). Dat wil ik blijven opzoeken. Het hele jaar door dag in dag uit en vast ook op een aantal momenten in het jaar. Alleen en samen. Ik denk aan de Stilte Samen Zwervingen die ik de afgelopen jaren al organiseerde, de Stilte Sterren Starens die ik samen met vrienden deed en Marlijn en ik zien ook wel een groepje mensen voor ons met wie we vanaf zomer 2020 gaan voorbereiden voor een Vision Quest in de winter van 2020, 2021.

We zien het wel. Het ontvouwt zich wel.

Heb je vragen? Wil je mee in dit soort avonturen? Vraag gerust. Wil je een mooi boek lezen over Vision Quests? Marlijn haalde hier veel uit. Ik deel graag.

Dank voor je aandacht.