VRAAG van een ambtenaar uit het sociaal domein:
‘Beste Ritzo,
Ik wil graag met mijn collega’s met een ‘daklozenloop’ doen. We hebben daar veel moois over gehoord. Maar wij als organisatie zitten met de betaling: cash geven aan de gids kan gewoon niet vanuit ons vak. Dus we moeten een manier zien te vinden dat het “officieel” is. Een ander team bij ons heeft het ooit via jou geregeld dus jij hebt vast een idee hoe we dit netjes kunnen afhandelen.
Alvast bedankt!’
Mijn ANTWOORD:
‘Hoi!
Leuk dat jullie willen wandelen. Dat zou weleens heel mooi kunnen worden – wederzijds.
Je stipt een interessant dilemma aan. Of is het een schijn-dilemma?
‘Gewoon een kop koffie’ gaat over het samenbrengen van mensen uit twee werelden. Licht, donker. Mensen met een thuis, mensen van de straat. Ookal wonen ze naast elkaar, door elkaar. Toch blijken het twee werelden, met eigen omgangsvormen, met eigen stromen, zo ook met geld. Dit zijn de feiten. Daar hebben we mee te leven en werken.
“Zie de mens. Zie elkaar,” zegt Bert Haandrikman in onderstaande prachtige video van Koen de Koning. “En stap uit je plek waar je gewend bent te staan,” voeg ik daar nu aan toe.’
‘De afgelopen elf jaar gingen letterlijk duizenden mensen mee op wandelingen met bijvoorbeeld Jonny, Atze, Steffie, Leendert, Gerard en Wilma. Van basisschoolleerlingen tot burgemeesters. Van vrijgezellenfeestvierders tot medewerkers van de Mesdagkliniek. Duizenden mensen gingen mee en betaalden hun tientje. Cash, zonder bon. Ook burgemeesters 🙂
Ik denk dat dat jullie ook gaat lukken. Betaal eventueel gewoon zelf, uit je eigen portemonnee, twee wijntjes kost tegenwoordig ook een tientje.
‘Kan echt niet’ geloof ik niet. Het is slechts een gedachte, die je los kunt laten. Sterker: ik zie dat de mensen de grote verschillen juist vaak worden gemaakt door mensen die paradigma’s te durven loslaten, buiten de lijntjes durven stappen, doen wat er moet gebeuren.
Een enkele keer komt het voor dat de mensen die willen lopen er echt niet uit komen. Dan bied ik aan om een factuur te sturen. Dat lost uiteindelijk niets op, want uiteindelijk krijgt de gids het geld toch cash, maar dan via mij. Bovendien voeg ik een flink bedrag (lees veel te hoog bedrag) aan de factuur toe, omdat ik het eigenlijk onderdeel van ‘Gewoon een kop koffie’ vind dat mensen zelf die brug slaan.
Ik denk dat je er zo wel uitkomt, want… ik hoefde nog nooit zo’n factuur te sturen 🙂
Ik hoor het wel.
Mooie dag!’
WEER EEN MAILTJE:
‘Kan ik jou vanmiddag even bellen hierover? We komen er vast wel uit!’
MIJN ANTWOORD DAAROP:
‘Prima om even te bellen. Noem een tijdstip en ik kan waarschijnlijk wel.
Goed om te noemen: de meter loopt dan wel meteen en ik breng dan ook het beantwoorden van de mail in rekening. Dat klinkt wat bruut misschien, maar ik zie het als onderdeel van mijn werk als sociaal kunstenaar. In mijn handleiding lees je meer, ook over mijn tarief.
Ik hoor het wel. Groet!’
EN DOOR:
‘Goed dat je het aangeeft! Schikt het als ik je om half 1 bel?’
En: ‘Vooruitlopend op onze belafspraak: jij kan een factuur maken en dat is prima! Dan is een kant van de kwestie opgelost. Maar de gids moet de cash die hij krijgt officieel aangeven bij de uitkering en dat wordt dan verrekend.. Dat doet hij niet maar mijn leidinggevende is daar heel duidelijk in dat dat niet kan….
Dus ook al zouden wij zelf ieder een tientje betalen hou je deze kwestie nog.
Maar als het om officieel “vrijwilligerswerk” zou gaan mag iemand tot ca. 200 euro per maand bijverdienen zonder dat dat consequenties heeft voor de hoogte van de uitkering.
Wil je hierover met mij meedenken?
Heb je eerder te maken gehad met de Gemeente? Hoe deden jullie dat toen?’
MIJN REACTIE DAAR WEER OP:
‘In alle eerlijkheid: ik heb nog nooit zo’n factuur gestuurd – ook niet naar die eerdere collega’s. Geen idee hoe ze het hebben opgelost. Ik heb alleen maar ‘gedreigd’. En daar wil ik het nu ook bij laten.
Ik wil niet die brug zijn. Ook niet voor 1000 euro of een ander belachelijk bedrag. Ik geloof niet dat dit is wat de samenleving nodig heeft….
Duizenden mensen gingen jullie voor. Ook tientallen collega’s, professionals.
De wereld is vol van mensen die het niet zo nauw nemen. Overigens over het algemeen niet ‘for the good’.
Ik zou er een groepsgesprek aan wijden. Die kan ik eventueel ook begeleiden. En dát doe ik dan wel graag. En ja, ook dat kost geld 🙂
Ik had verwacht dat dit een andere wending zou krijgen 😉
Zie maar even… ‘
Ambtenaar:
‘Ik begrijp je punt maar ik zit in een spagaat……
Dan bel ik je eerst niet, ik ga eerst terug naar mijn leidinggevende ok.
Hopelijk komen we eruit!
Dank voor nu en ik kom bij je terug..’
Ik:
‘Zie het als onderdeel van de ervaring :-)’
‘En je kunt er altijd nog mee naar een wethouder. Tenminste één van de leden van het huidige college liep mee (en betaalde zelf). Er wandelden twee burgemeesters mee (niet de huidige). En zelfs delen van de de gemeenteraad gingen een aantal malen.’
Wordt vervolgd…
Op LinkedIn lees je de reacties van anderen op dit verhaal.