Gisteren was ik jarig. Ik werd 41. Eergisteren – zondag – vierde ik het, want dat was handiger met volle agenda’s en zo. Samen met vrienden ging ik naar het bos in Drenthe. En na afloop was er taart met warme chocolademelk en een bescheiden drankje. En OK, nog twee wijntjes met Beau in de stad.

Het was fijn om met een mooie groep lieve mensen in een soort van optocht door mijn favoriete bos te zwerven. Het was heerlijk om met iedereen even wat te kletsen en ze het ook met elkaar goed te zien hebben. Simon had een gedicht, Maarten droeg een verhaal voor, van Beau kreeg ik een t-shirt, van Maarten een handgeschreven gedicht mét zegel, we speelden boomtikkertje en Lena, Niek en ik werkten samen even een verrotte boom tegen de vlakte. Heerlijk. En zelfs mattie Bram uit Amsterdam was er!

Het was heel simpel, heel bijzonder en ook heel fijn.

Deze manier van mijn verjaardag vieren ontstond een jaar terug. Toen had ik wederom geen zin om mijn verjaardag te vieren, want thuis in een kringetje zitten en door elkaar praten heb ik nog nooit leuk gevonden. En toen vroeg ex Hanneke me wat ik het aller-aller-aller-liefste voor mijn verjaardag wilde doen. “Naar het bos natuurlijk!” was mijn antwoord. En dat hebben toen maar gewoon samen zo georganiseerd. Samen met mijn allerliefste vrienden naar het bos, een flink stuk wandelen en dan taart en chocolademelk. Heel simpel, heel fijn en toch heel bijzonder.

En dan gisteren, mijn verjaardag. Ik werd wakker. Er was niemand. Geen slingers en ballonnen of verstopte cadeautjes. Wel al vijf lieve SMS-jes. En daarna mediteren, ontbijten en richting Coffee Company voor een dagje werken. Geen collega’s die me feliciteerden of barista’s die wisten van mijn verjaring. Wel een heel mooi zacht half-ingezongen voice-berichtje van Hanneke. En gaandeweg de dag een SMS-je hier, nog een voice-berichtje daar, een automatische felicitatiemail van Higherlevel (bestaat dat nog?), de NS en T-Mobile, een speciaal voor mij aangepaste Google, even bellen met oom Henk, Koen die nog even belde en welgeteld één persoonlijk door ex Iris bezorgd kaartje en eten met Beau. En nee, er was geen felicitatie-storm via Facebook, want ik ben gestopt met Facebook.

Voelde ik me jarig? Nee, nauwelijks. Is dat erg? Geen idee. Een dag eerder had ik al een prachtige dag met mijn allerliefste vrienden gehad.

Even wat context: ik ben nogal vrij, veel in beweging en alleen. Ik ben enig kind, mijn moeder is tweeënhalf jaar terug overleden, met mijn vader heb ik sinds dik een jaar geen contact meer (lang verhaal inclusief een klassiek gevalletje financiële uitbuiting door zijn schoonmaakster), sinds iets minder dan een jaar ben ik even-bewust single (even bijkomen van een mooie relatie met Hanneke), ik ben ZZP-er, heb geen vaste werkplek en voor mijn klussen kom ik doorgaans binnen en ben ik na een paar keer samen moois maken weer buiten. Door naar de volgende klus.

Ergo: ik heb geen vaste troupe of stam om me heen. En geen vaste troupe of stam om me heen betekent dat er geen groep van mensen is, met een collectief geheugen en collectieve verwachtingen, die als vanzelfsprekend samen een verjaringsritueel inzetten.

Is dat erg? Nee. Niet persé. Je moet alleen zelf de slingers ophangen en ruimschoots op tijd via mail, Telegram, SMS en face-to-face vooraankondigen, uitnodigen en blijven herinneren.

Afgelopen vrijdagavond vierden we Sinterklaas. Inderdaad: op 8 december en niet op 5, want dat was handiger in verband met volle agenda’s en zo. Beau had bedacht dat ze samen met een groep lieve mensen Sinterklaas wilde vieren en dus had ze het liefdevol zo georganiseerd. Acht vrienden, samen eten gemaakt, samen eten, heel veel snoepgoed, een enorme berg cadeautjes, gedichten, een gitaar, uiteraard een jute zak, gezongen en gelachen. We begonnen om zeven uur ‘s avonds en om uiterlijk half twee ‘s nachts wandelde of fietste elk van ons huiswaarts.

Het was fijn en bijzonder voor ons allemaal, want anders hadden we ongetwijfeld allemaal los van elkaar thuis zitten niksen, in de hangmat lopen bungelen om nog maar weer wat te werk doen of met onze telefoon zitten spelen of liggen Netflixen onder een dekentje. Heel simpel, maar in deze tijd van hyper-dynamiek en keuze’s-keuze’s-keuze’s en dan maar niet kiezen ook heel bijzonder. En heel fijn.

Voelde het als Sinterklaas? Nee, niet echt, ondanks die jute zak en alle andere aanwezige zo kenmerkende elementen. Het was niet zoals Sinterklaas vroeger thuis met mijn of andere ouders. Maar het was wel heel fijn en bijzonder.

Een maatwerk Sinterklaas. Speciaal voor ons georganiseerd. Speciaal voor mensen zonder gezin, al te veel familie, troupe of een andere vaste stam. Met een jute zak als symbool van vroeger hebben we samen een nieuw ritueel gemaakt. Meeting design zou je het ook kunnen noemen.

Vroeger – of ook nu nog als je gewoon een gezin, familie of troupe of andere stam hebt – was het heel simpel: het collectieve geheugen en de verwachtingen zetten een ritueel in en het liep. Heb je dat niet, dan moet je het zelf handmatig organiseren en zelf de slingers ophangen. Zelf en samen nieuwe rituelen maken, die wel passen bij de volle agenda’s en individuele behoeften.

De vraag is nu: wat gaan we met kerst doen? En met oud-en-nieuw? En met pasen? Alles kan. Keuze’s. Keuze’s. Hoe dan ook gaan we iets mooi samen doen. En misschien wordt het tijd om in de loop van volgend jaar toch maar een hedendaagse troupe of vastere stam te organiseren.

Waar hang jij zelf de slingers op? Welke eigen rituelen maakte jij? Deel het even met me als comment hieronder, of anders via mail. Dank!