Veel mensen kennen me als iemand die mooie maatschappelijke bewegingen op gang brengt, zoals natuurlijk de daklozenwandelingen, mijn werk rondom smartphone-verslaving of je eten lokaal inkopen. Veel mensen kennen me ook als ontwerper en begeleider van bijeenkomsten of als spreker, die het altijd net een beetje anders doet.
Weinig mensen weten dat ik ook al jaren regelmatig mensen mee naar buiten neem om te sparren, noem het executive coaching. Ik wandel graag één-op-één en neem teams letterlijk mee de hei op.
De kern van mijn werk blijven mijn experimentele werk als kunstenaar en mooie, wezenlijke dingen doen met groepen, maar af en toe met een zwaargewicht of groep collega’s naar buiten, de hei op, het bos in, de duinen door, doe ik heel graag. Bij deze / zegt het voort. 🙂
Rond het einde van mijn studie Bedrijfskunde interviewde ik veel topmanagers van grote bedrijven. Met een aantal had ik meteen een goede klik, wat een vervolg kreeg in nog een kop koffie, een rondje golf of een lekker lange wandeling. Het bleek wederzijds voedend, inspirerend. Eén van hen gaf terug: ‘Jij stelt de verkeerde vragen, op het goede moment.’ Een ander noemde mij zijn ‘bullshit-spiegel’. Mijn nieuwsgierigheid, onwetendheid, frisheid én kakelverse academische kennis over strategie, innovatie, cultuur en leren, bleek een waardevol speelmaatje voor de vaak jarenlange ervaring van de managers. Af en toe mocht ik er een factuur voor sturen, maar vaker bleef het bij een mooie uitwisseling.
Die lange ontmoetingen, gesprekken buiten kantoor, op de hei ben ik blijven aangaan, zonder het per sé te benoemen als werk. Pas de laatste jaren durf ik mezelf coach te noemen, executive coach, wandelcoach, natuurcoach, geef het een naam. We gaan de deur uit, naar buiten, we bewegen, we kletsen, ik luister, ik vraag, ik geef wat terug en vaak tekenen we samen een plaatje. Na afloop plannen we vaak geen vervolgafspraak, maar bijna altijd komt die er, zodra het weer nodig is, wel. Het gebeurt ook regelmatig dat zo’n lange ontmoeting leidt tot een vervolg met collega’s of een team, het kantoor uit, letterlijk de hei op, veel in stilte samenzijn, elkaar eens goed aankijken en delen wat er gedeeld wil worden. Daarbij komt de kunst van het samenbrengen ook weer erg van pas.
Nog steeds is het niet de kern van mijn werkzame leven, want ik doe vooral graag dingen met groepen, maar zo af en toe even met een zwaargewicht naar buiten, doe ik heel graag. Als er ruimte is om een factuur te sturen, graag natuurlijk.
Tegenwoordig is de natuur in gaan met mij overigens extra leuk, omdat ik in mijn bushcraftavonturen flink veel heb geleerd over de natuur. Mijn favoriete gebieden liggen in Drenthe, op de Wadden, de Noord-Hollandse Duinen en op de Veluwe of Utrechtse Heuvelrug.
We hebben het over wat er besproken moet worden. Soms is dat vooraf duidelijk, vaker komt het na een uurtje samen zijn wel op tafel. Steeds vaker doen we ook ademhalingsoefeningen of doen we micro-dosing om net even een laagje dieper te komen.
Interesse? Laat maar horen, dan bellen we even en kunnen we mogelijk daarna samen naar buiten.
Marcel Kampman maakte een tijd terug dit prachtige portret van mij. Dat gaat niet over mijn executive coaching, maar geeft wel een indruk van samen met mij in de natuur zijn.