Op zondag 15 maart vorig jaar gaven ministers Bruins en Slob een persconferentie die veel Nederlanders zich zullen herinneren als het moment dat we echt in de storm Corona terecht kwamen. Per klokslag zes uur sloten alle kroegen, restaurants, sexclubs, sportclubs, zwembaden en sauna’s. Nederland ging op slot, veel mensen streken de zeilen, namen plaats in de kajuit en lieten zich meevoeren door de storm. We raakten in een collectieve angst: gaan we schipbreuk lijden of overleven we het?
Sinds dat moment is er één vraag aan de orde van de dag: wanneer gaat de storm liggen?
Iedereen kijkt uit naar het volgende mogelijke moment dat we weer iets vrijer mogen bewegen, dat de basisscholen weer open gaan, dat je weer normaal kunt winkelen en we in – vredesnaam – weer uit eten en naar de kroeg mogen. Bij elke persconferentie zitten we massaal gespannen op de bank, maar na een periode van versoepeling in de zomermaanden volgt daarentegen aanscherping op aanscherping en dus teleurstelling op teleurstelling.
Schuilen tot het over is, is een normale eerste reactie, maar als het lang blijft waaien, wordt het tijd om andere opties te overwegen.
Corona is er en blijft in één of andere mutatie of opvolger nog een flinke tijd rondwaaien. Misschien komen we er wel nooit meer vanaf, zoals we ook niet meer van HIV zijn afgekomen. Dat realiserende kunnen we blijven mopperen over wat niet meer kan en angstig zijn voor wat nog komen gaat, of we kunnen de zeilen hijsen en er de zeiltocht van ons leven van maken. Vergelijkbaar nodigt Groninger hoogleraar zorgethiek Marian Verkerk in een eerder verschenen opiniestuk uit om Corona niet langer te bevechten, maar om haar te omarmen en er mee aan de zwier te gaan.
Er zijn ouders die thuisonderwijs omarmen en samen met andere ouders een eigen mini-school beginnen, die misschien wel leuker en beter is dan gewoon school. Er zijn zorgverzekeraars die ontdekken dat al dat vergaderen misschien toch niet zo’n goed idee was en experimenteren met nooit meer vergaderen. Wat een tijdwinst, lege snelwegen en treinen moet dat opleveren als alle grote organisaties zouden volgen!
Of neem ondernemer Rutger van Zuidam, die jaarlijks Odyssey, het grootste live hackathon-evenement ter wereld, organiseerde. Hij realiseerde zich dat de belangrijkste waarde niet zat in het fysiek met 2000 mensen samenkomen, maar in het wereldwijd al verbonden ecosysteem. Hij bouwde een ‘online mass collaboration arena’ en bracht niet minder deelnemers dan voorheen bijeen, maar juist meer! Immers konden al die knappe koppen nu vanuit hun home office deelnemen en hoefden ze niet meer vanuit India, Australië of de VS naar Groningen te vliegen. Hij omarmde de crisis en de crisis sleurde hem naar een hóger plan.
Corona laat het flink stormen in onze samenleving. Strijk je de zeilen en laat je je reddeloos meevoeren op de golven of ga je zeilen en ontdek je nieuw land?